 |
Έπλενε τα πιάτα με τέτοια μανία που θα νόμιζε κανείς πως είναι στερημένη serial killer που βρήκε εποικοδομητικό τρόπο να τιθασέψει τις ορμές της.
Η εξώπορτα άνοιξε και μπήκαν ο Μίμης με τον Κωστάκη.
«Παπούτσια, ρούχα, πλύσιμο…» είπε τόσο δυνατά όσο χρειαζόταν για να μην την καπελώσει το τρεχούμενο νερό.
Άκουσε κάποιο μουρμουρητό από τον σύζυγο «ξέρω, ξέρω», τι άλλο θα μπορούσε να είχε απαντήσει;
Τόσο καιρό το ίδιο τελετουργικό είχε γίνει πλέον συνήθεια. Χειρότερο και από συνήθεια!
Η επιστροφή από τον έξω κόσμο σήμαινε, ρούχα και παπούτσια στο μπαλκόνι, πλύσιμο καλό – πλέον μόνο άκρα και πρόσωπο γιατί με τα καθημερινά μπάνια 3 άτομα…ο κούκος αηδόνι.
Τα πιάτα τελείωσαν και άρχισε να σερβίρει το μεσημεριανό. Τρεις μερίδες στο τραπέζι και άλλη μία σε δίσκο.
Ήταν και η γιαγιά στο δωμάτιο, φυσικά. Από τον Μάρτιο…τον περσινό, φυσικά… Μια φορά χρειάστηκε να βγει για να πάει σε γιατρό, ιδιώτη -φυσικά, και ήρθαν τα πάνω κάτω! Μόνο στολές βιολογικού πολέμου δεν αγόρασαν.
Η γιαγιά λοιπόν, κλεισμένη στο δωμάτιο, είχε τα πάντα. Ο Μίμης είχε φέρει μέχρι και το ψυγειάκι από το εξοχικό – παράνομα μεν απαραίτητη κίνηση δε -, το οποίο τοποθετήθηκε δίπλα στο κρεβάτι, στη θέση του κομοδίνου, για να μην πολυσηκώνεται η γιαγιά.
87 ετών η γιαγιά, μια αστάθεια την είχε...Αν έπεφτε και έσπαγε κάνα χέρι, κάνα πόδι, κάνα κεφάλι….που θα την πήγαιναν ντε;
Κλεισμένη μέσα λοιπόν η γιαγιά. Βγήκε ξανά για το εμβόλιο – ήταν η δεύτερή της έξοδος από τον Μάιο. Μόνο πάρτι δεν έκαναν εκείνη τη μέρα, δεν μπορούσαν άλλωστε λόγω μέτρων. Ο Κωστάκης φυσικά από μακρυά, από τον Μάρτιο, και στο δωμάτιο έμπαινε μόνο ο Μίμης «Αν ήταν να πάθει κάτι, ας το πάθαινε τουλάχιστον από το γιο της».
Στο δωμάτιο η γιαγιά ξανά να γίνει και η δεύτερη δόση, να περάσουν και κάμποσες μέρες….και μετά πως έγινε και ο Κωστάκης «αψού!».
Πανικός στο τόσο επιμελώς αποστειρωμένο κάστρο. Ο Κωστάκης θετικός και μέσα στην τρελή χαρά να μην βάζει κώλο κάτω. Ο Μίμης, αν και αρνητικός, αρρώστησε. Οκτώ τεστ του έκαναν όλα αρνητικά, αλλά αυτός εκεί να έχει συμπτώματα. Εκείνη τίποτα, ανέλαβε προσωρινά καθήκοντα φροντίδας της γιαγιάς με έξτρα προστασία –μέχρι και ποδονάρια αγόρασε.
Ο Μίμης στην κρεβατοκάμαρα, ο Κωστάκης στο δικό του δωμάτιο μονίμως τιμωρία να τα κάνει όλα λίμπα, εκείνη στον καναπέ και η γιαγιά…χωρίς αντισώματα!
Ναι, την έκαναν και τη γιαγιά τεστ. Αρνητικό φυσικά μια και ήταν εμβολιασμένη! Τι το ήθελε και είπε ο γιατρός για τεστ αντισωμάτων; Τι το ήθελαν και το έκαναν; Τίποτα! Τζίφος το εμβόλιο!
Πανικός πάλι στο σπίτι. Και ο Μίμης κατά φαντασίαν ασθενής με το αφεντικό του να βρίζει πως του κατέστρεψε τη δουλειά…όλοι τεστ και οι μισοί θετικοί –αν και κανένας δεν παρουσίασε συμπτώματα ποτέ- και τώρα ποιος θα του πλήρωνε τη ζημιά;
Και είπε ο μεγαλόκαρδος Μίμης, «κόψε μου μεροκάματο αφεντικό και συγνώμη! Θα προσέχω καλύτερα, το υπόσχομαι!».
Ευτυχώς ο Μίμης συνήλθε ακριβώς στις 15 μέρες. Και φυσικά το αφεντικό του έκοψε το μισό μηνιάτικο…δεν είχε άλλωστε δικαιολογία απουσίας μια και δεν είχε κορονοϊό. Και τώρα δεν την έβγαζαν τα αντισηπτικά για το μήνα και πως θα κάλυπτε το κενό;
Και ο Κωστάκης εντάξει αλλά τα νεύρα του είχαν πλέον τεντωθεί σαν τα σχοινιά της μπουγάδας – μαζί με όλων των άλλων, αλλά αυτός ως μικρός δεν ήξερε ακόμα να τα κάνει καλό κουμάντο. Τον άρχισε βαλεριάνα μήπως και βρει την υγειά της…
Και η ρουτίνα του φόβου – εκείνη που δεν υπήρχε μέχρι πριν κάποιους μήνες- μπήκε στο μεδούλι. Τόσο που μπήκε και δυο φορές για μπάνιο με τη μάσκα στη μούρη. Κομμάτι της είχε γίνει πια!
Οι ελπίδες αναπτερώθηκαν μόλις άνοιξε η πλατφόρμα εμβολιασμού και για την ηλικία τους. Φυσικά και έτρεξαν, πρώτοι πρώτοι. Είχαν και τη γιαγιά να σκεφτούν.
Υπομονή, λίγο ακόμα, 2 δόσεις δρόμος και όλα θα είναι καλά!
Και εκεί στη δεύτερη δόση και λίγες μέρες πριν το όλα θα είναι καλά, σκοτείνιασε ο τόπος.
Και που την πήγαν; Στο νοσοκομείο, σε ιδιωτικό φυσικά μια και βγήκε αρνητική. Δεν θυμόταν πολλά από τα διαδικαστικά και τη μεταφορά της εκεί. Ούτε πολυκαταλάβαινε τι γινόταν, μόνο ότι την γλίτωσε στο τσακ.
Και ο Μίμης να μπορεί να την βλέπει μόνο 2 φορές την εβδομάδα, να έχει τον μικρό στο σπίτι με κανόνα να μην πατάει έξω από το δωμάτιό του όσο λείπει –άγνωστο αν τον τήρησε, η βαλεριάνα πάντως παρέμενε στο οπλοστάσιο. Η γιαγιά στο δικό της δωμάτιο να χει το νου του μη της λείψει τίποτα…Πολύ άγχος…το έριξε στα χάπια –φυσικά με προτροπή του γιατρού της συζύγου που τον είδε μια μέρα και έπαθε σοκ.
Ευτυχώς ένα μήνα κράτησε η ταλαιπωρία –με κάτι χρεωσούλες που δεν καλύπτονταν από το ταμείο και το αφεντικό να μιλάει για περικοπές, είπε «Έχει ο Θεός» , πήρε τη γυναίκα του και γύρισαν στο σπίτι. Ταλαιπωρημένοι αλλά ζωντανοί, το είχαν ξεπεράσει νικητές.
«Μαμά! Μπαμπά! Η γιαγιά!» άρχισε να φωνάζει ο Κωστάκης που στεκόταν –φυσικά- έξω από την πόρτα της γιαγιάς , δηλαδή ως εκεί που επιτρεπόταν.
Ίσα που την είχε βοηθήσει ο Μίμης να βολευτεί στον καναπέ και πάλι κάτι έγινε. Ψύχραιμος ο Μίμης –όλως περιέργως- της έκανε νόημα να κάτσει εκεί που είναι και πήγε προς το δωμάτιο της γιαγιάς.
Πήρε μερικά λεπτά μέχρι να σκεφτεί να καλέσει ασθενοφόρο, αν και ήταν ήδη αργά.
Η γιαγιά είχε αφήσει αυτό τον κόσμο στον ύπνο της με ένα χαμόγελο χαραγμένο στα ρυτιδιασμένα της χείλη «Εγώ την έκανα τη ζωή μου, άλλα σκατά δεν τρώω».
Εκείνη ακόμα στον καναπέ, τους είδε που ήρθαν να την πάρουν, ενώ ο Μίμης έβαλε τον εξαντλημένο και σοκαρισμένο Κωστάκη για ύπνο –με μια βαλεριάνα.
Τα νεύρα της φούντωναν και δεν είχε και τη δύναμη να σηκωθεί να πλύνει κάνα πιάτο, να βάλει καμιά σκούπα, να απολυμάνει καμιά επιφάνεια…
Ο Μίμης, ως εκ θαύματος, ήρεμος σαν Βούδας.
«Είσαι καλά;» τον ρώτησε.
Έβγαλε από την τσέπη του πουκαμίσου του ένα μπουκαλάκι και το κουδούνισε χαμογελόντας.
Του το βούτηξε από τα χέρια, το άνοιξε, άδειασε δυο χάπια στη χούφτα της και τα κατάπιε.
«Τι κάνεις εκεί; Θα έπρεπε να ρωτήσουμε πρώτα τον γιατρό σου!»
«Άι παράτα μας και συ!» του είπε με τόνο που δεν σήκωνε κουβέντα.
Όλα τα είχε υπό έλεγχο. Σύντομα θα στεκόταν πάλι στα πόδια της. Και το μπάτζετ για τα ηρεμιστηκά θα το κάλυπτε το μπάτζετ για τα αντισηπτικά της γιαγιάς. Χαλάλι! Έτσι και αλλιώς ήταν εμβολιασμένοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου