Feed-in tariff, feed -in premium, όπως και να τα λένε, οι λογαριασμοί ανεβαίνουν…..

Για να αντιληφθούμε τι παίζεται σε βάρος μας στην «αγορά» ηλεκτρικής ενέργειας  είναι αναγκαίο να αποκωδικοποιήσουμε την ορολογία των «ειδικών».  Ας δούμε λοιπόν τι σημαίνουν  τα αρκτικόλεξα  FIT , FiP και CFD που συναντάμε συχνά σε άρθρα σχετικά με την τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται από τις γνωστές  Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (Α.Π.Ε) . 

Feed-in tariff (FIT) :  Μηχανισμός στήριξης των Α.Π.Ε μέσω εγγυημένων τιμών αγοράς της ηλεκτρικής ενέργειας που  παράγουν.

Feed-in premium  (FiP) ή  additional remuneration system:  Μηχανισμός  στήριξης  των Α.Π.Ε.,  ο οποίος προβλέπει την αγορά της ηλεκτρικής ενέργειας που παράγουν  με πρόσθετη αμοιβή (πριμ)  πάνω από  την τιμή που διαμορφώνεται στην αγορά.

Contract for Difference (CFD) :  Μηχανισμός  στήριξης των Α.Π.Ε  μέσω συμβάσεων μακράς διάρκειας (20 – 25 ετών), βάσει των οποίων  ο αγοραστής της ηλεκτρικής ενέργειας (κρατική εταιρεία)  δεσμεύεται να πληρώνει τη διαφορά μεταξύ της τρέχουσας τιμής της αγοράς και  αυτής που λαμβάνεται ως «τιμή αναφοράς» κατά την κατάρτιση της σύμβασης.

Πρόκειται δηλαδή για μηχανισμούς επιδότησης (από τους καταναλωτές) της «πράσινης» ηλεκτρικής ενέργειας, οι οποίοι εφαρμόζονται εδώ και μια δεκαετία στις χώρες της Ε.Ε (στη Γερμανία

εφαρμόστηκε το σύστημα feed-in tariff  έως το 2015, στη Γαλλία εφαρμόζεται το σύστημα  feed-in premium, στην Βρετανία εφαρμόζεται το feed – in tariff για τους μικρούς παραγωγούς Α.Π.Ε και το σύστημα contract for difference για τους μεγάλους). Εξ αιτίας  αυτών των μηχανισμών έχουν οδηγηθεί στα ύψη οι τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας  για τους καταναλωτές  και έχουν  βυθιστεί στην «ενεργειακή φτώχεια» εκατομμύρια νοικοκυριά στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Η χώρα μας  μέχρι το 2016 εφάρμοσε αμιγώς  το σύστημα feed – in tariff (FIT)  με εγγυημένες τιμές  που την έκαναν  «παράδεισο» για τους  παραγωγούς Α.Π.Ε.. Τα κίνητρα μάλιστα ήταν τέτοια (ειδικά ως προς τα φωτοβολταϊκά), ώστε, εκτός από τους «μεγαλοεπενδυτές» που προσέλκυσε (Κοπελούζος, Μυτιλιναίος, Τέρνα κά), να σχηματιστεί  γρήγορα και ένα νέο στρώμα μικρομεσαίων «κρατικοδίαιτων» επιχειρηματιών που «επένδυσε» στην «πράσινη ενέργεια» ( σύμφωνα με στοιχεία  του Ν.Φωτόπουλου, μέλους του Δ.Σ. της ΔΕΗ ως εκπροσώπου των εργαζομένων,  το έτος 2013  για ένα Φ/Β πάρκο ισχύος 100 kw η τιμή ήταν 39 λεπτά του € ανά παραγόμενη kwh, όταν στην Κύπρο η αντίστοιχη τιμή ήταν μόλις 9 λεπτά έπειτα από διεθνή μειοδοτικό διαγωνισμό, στην Τουρκία 17 λεπτά και στις Γαλλία-Γερμανία κάτω από 16,  και η  αντίστοιχη τιμή από συμβατικές πηγές ή εισαγωγές ήταν 3 έως 5 λεπτά του €).

Τον Φεβρουάριο του 2012 , λόγω σημαντικού ελλείμματος του Ειδικού Λογαριασμού για την πληρωμή των έργων ΑΠΕ ( και εξάντλησης της τσέπης  των καταναλωτών που τον  τροφοδοτούν  πληρώνοντας  το πρώην τέλος υπέρ Α.Π.Ε και νυν ΕΤΜΕΑΡ)  το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας προχώρησε σε αναδιάρθρωση των εγγυημένων τιμών για τα φωτοβολταϊκά , μειώνοντας τις υπεραποδόσεις τους, ενώ  το 2016  με το ν. 4414/2016 άλλαξε το  καθεστώς στήριξης των Α.Π.Ε . και υιοθετήθηκε ένα νέο μοντέλο  που αποτελεί  συνδυασμό των μηχανισμών feed-in tariff και feed-in premium  .

Ο νέος νόμος  (4414/2016) χαρακτηρίστηκε ως  «κεφαλαιώδους σημασίας» για το μέλλον των Α.Π.Ε  τόσο  από τους μεγαλοεπενδυτές, όσο και από τους μικρομεσαίους επενδυτές του συγκεκριμένου επιχειρηματικού χώρου (βλέπετε και συνέντευξη  του  πρόεδρου του Συνδέσμου Παραγωγών Ενέργειας με Φωτοβολταϊκά, Στέλιου Λουμάκη στο Capital.gr), ενώ θεωρήθηκε και «κομβικής σημασίας» ενόψει του νέου μοντέλου χονδρεμπορικής αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας (“target model”) που προετοιμάζεται . 

Η μεγάλη ειρωνεία όμως  ποια είναι; Ότι οι καταναλωτές, που στην τελική καλούνται να πληρώσουν τον «λογαριασμό», ούτε κάν πληροφορήθηκαν τι έγινε. Και  επειδή με  τον ίδιο νόμο ψηφίστηκαν και διατάξεις για το μουσουλμανικό τέμενος της Αθήνας, το ενδιαφέρον των  Μ.Μ.Ε. εντοπίστηκε στη σκοπιμότητα της χωροθέτησης του εν λόγω έργου και τη στάση των κομμάτων στη βουλή για το θέμα αυτό. Ποιος λοιπόν θα ασχολιόταν με τον καταναλωτή και τη δυνατότητα της τσέπης του;