Κολλάει ο κορονοϊός από τον αέρα;

Της Στέλλας Πατρώνα*

Το ερώτημα του τίτλου είναι κρίσιμο, αν θέλει κανείς να εξετάσει την ορθότητα ή όχι του αναμφισβήτητα ακραίου μέτρου της απαγόρευσης κυκολοφορίας. Κολλάει λοιπόν ο κορονοϊός από τον αέρα;

Αν η απάντηση είναι θετική, τότε το μέτρο της απαγόρευσης κυκλοφορίας και ορθό είναι και αναγκαίο! Ωστόσο στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να χρεώσουμε ολιγωρία στην κυβέρνηση και να χαρακτηρίσουμε την πολιτική της ανεύθυνη έως και εγκληματική, αφού δεν απαγορεύει γενικά την έξοδο από το σπίτι και επιτρέπει τις μετακινήσεις, έστω και για περιορισμένους λόγους. Γιατί αν πράγματι ισχύει κάτι τέτοιο, η λογική επιβάλλει να προχωρήσει σε ολική απαγόρευση της κυκλοφορίας, να απαγορεύσει κάθε μετακίνηση που δεν αποσκοπεί στην κάλυψη αδήριτων κοινωνικών αναγκών, να εκδίδει ειδικές άδειες μετακίνησης μόνο για αυτούς που εξυπηρετούν τέτοιες ανάγκες, να τους προμηθεύσει με προστατευτικές στολές , να συστήσει ειδικά συνεργεία για να φέρνουν τρόφιμα και φάρμακα έξω από την πόρτα μας ή αν αυτό είναι δύσκολο, να προμηθεύσει κάθε νοικοκυριό με μια τουλάχιστον προστατευτική στολή ή έστω να μας δώσει συμβουλές πως να προστατευθούμε από τον αέρα που μεταφέρει τον ιό στην έσχατη των περιπτώσεων που είναι ανάγκη να βγούμε από το σπίτι μας.

Αν μάλιστα προχωρήσουμε ελάχιστα το συλλογισμό αυτό θα πρέπει να απαντηθεί και το ερώτημα, γιατί μας επιτρέπεται η μετακίνηση έστω και για περιορισμένους λόγους, αρκεί να έχουμε μαζί μας αστυνομική ταυτότητα και έγγραφη υπεύθυνη δήλωση ή ηλεκτρονική βεβαίωση εξόδου με sms. Μήπως η αστυνομική ταυτότητα και η υπεύθυνη δήλωση είναι αναγκαία “προστατευτικά” μέτρα για να ξορκίσουμε το “κακό”; Αν ναι, τότε λογικά οδηγούμαστε στο παράλογο συμπέρασμα ότι ο ιός είναι επιλεκτικός: Αποφεύγει τους νομοταγείς και νομιμόφρονες και χτυπάει μόνο τους απείθαρχους και παραβάτες.

Αν πάλι ο κορονοϊός δεν κολλάει με τον αέρα, τότε η αιτία της απαγόρευσης κυκλοφορίας πρέπει να αναζητηθεί στο γνωστό αφήγημα ότι οι πολίτες αυτής της χώρας στερούνται υπευθυνότητας, αφού αψηφούσαν τα μέτρα, συνωστίζονταν στις παραλίες, διοργάνωναν εκδρομές κάνοντας ουρά στα διόδια και βοηθούσαν με τον τρόπο αυτό στη διασπορά του ιού.

Η παραπάνω εξήγηση ως λογικοφανής πρέπει να εξεταστεί σοβαρά και επ' ουδενί να παρακαμφθεί με την εύκολη – αν και αληθινή - δικαιολογία ότι τα ΜΜΕ υπερέβαλαν συνειδητά ή και ψεύδονταν ολοφάνερα κάνοντας “ρεπορτάζ” για εκδρομείς που αψηφούσαν τα μέτρα και συνωστίζονταν στις παραλίες, την ίδια ώρα που οι παραλίες ήταν έρημες!

Εκτός όμως από λογικοφανής είναι πράγματι και λογική; Για να εξετάσουμε το εν λόγω θέμα πρέπει πρώτα – πρώτα να δούμε τι λένε οι ειδικοί για τη μετάδοση του ιού. Για το θέμα αυτό τόσο ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.), όσο και ο ΕΟΔΥ μας λένε ότι ο ιός μεταδίδεται από άνθρώπο σε άνθρωπο. Ως εκτούτου συστήνουν να αποφεύγεται ο συνωστισμός και εν γένει οι κοινωνικές επαφές και θεωρούν ως αποτελεσματική μέθοδο για τον περιορισμό της μετάδοσής του την “κοινωνική αποστασιοποίηση”, δηλαδή την τήρηση απόστασης τουλάχιστον ενός μέτρου κάθε ανθρώπου από τους υπόλοιπους.

Υπάρχει όμως σήμερα ο κίνδυνος να δημιουργηθούν συνθήκες συνωστισμού χωρίς την απαγόρευση κυκλοφορίας, παρότι εστιατόρια, καφέ, θέάτρα, σινεμά,γενικά χώροι διασκέδασης, μουσεία, αρχαιολογικοί χώροι, αλλά ακόμη και και κομμωτήρια έχουν διακόψει υποχρεωτικά τη λειτουργία τους και όλοι πλέον γνωρίζουμε τους κινδύνους που δημιουργεί ο συγχρωτισμός; Είναι εν ολίγοις η απαγόρευση κυκλοφορίας το αναγκαίο μέσο για να τηρηθεί το μέτρο της “κοινωνικής αποστασιοποίησης”;

Μετά βεβαιότητας όχι για τους εξής λόγους: Κατ' αρχάς πράγματι σε συνθήκες συνωστισμού δεν μπορεί να υπάρξει “κοινωνική αποστασιοποίηση” . Ο συνωστισμός βεβαίως απαιτεί συνάθροιση και η συνάθροιση προϋποθέτει πράγματι τη δυνατότητα κυκλοφορίας. Ωστόσο δεν ισχύει και το αντίθετο. Η ελεύθερη κυκλοφορία ανθρώπων δεν συνεπάγεται ούτε ότι θα δημιουργηθούν συνθήκες συνωστισμού, ούτε κάν ότι θα δημιουργηθεί συνάθροιση. Εν ολίγοις, είναι δυνατόν να κυκλοφορούν ελεύθερα άνθρωποι στο δρόμο, στην παραλία ή να κάνουν τζόκινγκ και βόλτα κρατώντας την αναγκαία απόσταση του ενός μέτρου μεταξύ τους και αυτό ούτε βλαπτικό μπορεί να θεωρηθεί, σύμφωνα με τις οδηγίες του ΠΟΥ, ούτε δημιουργεί κινδύνους μετάδοσης του ιού. Αντιθέτως και για τη ψυχολογική διάθεση των ανθρώπων θα είναι ευεργετικό και τη σωματική τους κατάσταση θα βελτιώσει.

Εδώ βέβαια κάποιοι θα αντιλέξουν επικαλούμενοι την “ανευθυνότητα” των πολιτών χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα την κίνηση προς την επαρχία όταν εμφανίστηκε η επιδημία του κορονοϊού . Θα συμφωνήσω μαζί τους ότι πράγματι ως ένα βαθμό υπάρχει και αυτή. Τονίζω όμως ότι υπάρχει μόνο ως ένα βαθμό, γιατί είναι πολύ εύκολο να ρίχνουμε το ανάθεμα στους άλλους αγνοώντας τις πρακτικές ανάγκες που τους οδήγησαν στη συγκεκριμένη ενέργεια και ξεχνώντας πόσο δύσκολη είναι η επιβίωση γι' αυτούς που ξαφνικά έμειναν άνεργοι ή ήταν ήδη υποαπασχολούμενοι πριν την έμφάνιση της πανδημίας. Και έχει ενδιαφέρον ότι όλοι αυτοί που συνήθως σπεύδουν να τονίσουν την ανευθύνη στάση των πολιτών, παράλληλα ξεχνούν την ευθύνη της πολιτείας, η οποία και στη συγκεκριμένη περίπτωση αποδεικνύεται ότι ούτε φρόντισε, ούτε προετοιμάστηκε εγκαίρως, ούτε σήμερα, εν μέσω πανδημίας, μεριμνά για την επιβίωση των πολιτών της!

Αλλά ας επανέλθουμε στο θέμα: Αν ο ιός δεν κολλάει από τον αέρα, δεν επιτρέπεται η διοργάνωση events και γενικά συναθροίσεων και οι πολίτες είναι σωστά ενημερωμένοι για το μέτρο της “κοινωνικής αποστασιοποίησης” , τι προσφέρει στον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού η απαγόρευση κυκλοφορίας; Ουσιαστικά τίποτα, πέραν του να δημιουργεί πανικό και να προσθέτει ταλαιπωρία στους ήδη ταλαίπωρους κατοίκους αυτής της χώρας! Γιατί ταλαιπωρία είναι η δυσκολία του άνεργου που έχει ανάγκη να μετακινηθεί για να βρει δουλειά ή δανεικά και η περίπτωσή του δεν εμπίπτει σε καμια από τις επιτρεπόμενες , ταλαιπωρία είναι και η απαγόρευση να βγει κανείς από το σπίτι του απλά για να περπατήσει για να μην το αισθάνεται σαν φυλακή και ταλαιπωρία και άγχος είναι να ψάχνεις σε ποια επιτρεπόμενη μετακίνηση εμπίπτει η περίπτωση σου, γιατί αλλιώς κινδυνεύεις με πρόστιμο.

Βεβαίως αρκετοί θα αντιλέξουν με το επιχείρημα ότι τώρα προέχει η προάσπιση της δημόσιας υγείας . Δεν θα διαφωνήσω μαζί τους. 'Ετσι είναι, αλλά η προστασία της δημόσιας υγείας δεν επιτυγχάνεται ούτε με τους αστυνομικούς στο δρόμο, ούτε με υπεύθυνες δηλώσεις μετακίνησης, ούτε με ελικόπτερα ή drones πάνω από τα κεφάλια μας! 'Αλλα πράγματα χρειάζονται, όπως το να καλυφθούν οι ελλείψεις του ΕΣΥ σε προσωπικό, αναπνευστήρες και ΜΕΘ, να διακόψουν τη λειτουργία τους call centers, εργοστάσια και επιχείρησεις, στις οποίες συνεχίζουν να συνωστίζονται εργαζόμενοι και να γίνουν μαζικά διαγνωστικά τεστ και όχι μόνο στους νοσούντες!

Τα κάνει αυτά η κυβέρνηση; Δυστυχώς όχι! Και όσο δεν τα κάνει και συνεχίζει το υποκριτικό lockdown, τόσο θα επιβάλλει άχρηστα περιοριστικά μέτρα στους πολίτες και θα ενοχοποιεί την κοπέλα που έκανε τζόκινγκ χωρίς υπεύθυνη δήλωση ή τον παππού που ξεμύτισε στη γωνία του σπιτιού του! Προστατεύει έτσι τη δημόσια υγεία; Προφανώς όχι, φτιάχνει όμως ένα καλό άλλοθι ότι πήρε μέτρα και επιπλέον μας πετάει το μπαλάκι που γράφει πάνω του τις λέξεις “ατομική ευθύνη”!!!

* Η Στέλλα Πατρώνα είναι δικηγόρος και μέλος του Δικτύου Ενεργών Καταναλωτών (Δ.Ε.ΚΑ)

Κανείς να μην πει ελαφρά τη καρδία «κάναμε ό,τι μπορούσαμε»

                                                                 Του Βασίλη Χατζηνάκη

                                                           Ειδικευόμενου Γιατρού ΩΡΛ

Γράφω αυτές τις γραμμές μόνο επειδή πιστεύω ότι οι υγειονομικοί σήμερα έχουν ένα διπλό καθήκον: Από τη μία να δώσουν όλο τους το «είναι», όχι για την καταπολέμηση ενός -αόρατου στο γυμνό μάτι- εχθρού γενικά και αόριστα αλλά για την υπεράσπιση της υγείας ενός πολύπαθου λαού, που τα τελευταία πολλά χρόνια έχει τσακιστεί οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά. Από την άλλη να μην επιτρέψουν τη διάδοση του ψέματος. Να μην επιτρέψουν σε κανέναν να πει ελαφρά τη καρδία «κάναμε ό,τι μπορούσαμε». Να μην επιτρέψουν την επιστροφή στη «ζοφερή κανονικότητα» όταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η πανδημία υποχωρήσει. Δεν έχει πια σημασία να σταθεί κανείς στα νούμερα και τις στατιστικές της πανδημίας. Αυτή είναι μια δουλειά που πρέπει να γίνεται έγκυρα, με υπευθυνότητα, από όσους έχουν τη γενική εποπτεία.

Θέλω να μεταφέρω μόνο λίγες ουδέτερες εικόνες από την καθημερινότητά μας.

Εικόνα πρώτη: Εδώ και κάποιες μέρες, η βάρδια κάθε ιατρείου του ΤΕΠ, εφοδιάζεται στην αρχή της εφημερίας με λίγες απλές χειρουργικές μάσκες. Η άτυπη οδηγία και η «χρηστή διαχείριση» επιβάλλουν να μένεις για ώρες με την ίδια μάσκα προκειμένου να βγει η βάρδια. Θα αλλαχθεί μόνο όταν λερωθεί πια φανερά με βιολογικό υλικό, δικό σου ή του ασθενή. Και δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι θα συνεχίσει να ισχύει έστω αυτό. Οι οδηγίες περί «μιας χρήσης» είναι αυτές τις μέρες αστείο όχι μόνο για το γενικό πληθυσμό αλλά και για τους υγειονομικούς. Γιατί ποιος μπορεί να διασφαλίσει την επάρκεια όταν τα νοσοκομεία προετοιμάζονται για μια πλημμυρίδα κρουσμάτων που φαίνεται ότι θα κορυφωθεί τον επόμενο μήνα; Όταν ο μαυραγοριτισμός αθωώνεται από υπουργικά χείλη και βαφτίζεται νόμος προσφοράς-ζήτησης;

Από τραγική ειρωνεία το κουτί με τις μάσκες γράφει στο πλάι: Made in China, Xiantao City, Hubei Province. Η παραγωγή της Ελλάδας υπονομεύτηκε συστηματικά και κατ’ εξακολούθηση, γιατί έτσι επέβαλλαν οι απαράβατοι κανόνες της παγκοσμιοποίησης, απολιπάνθηκε και οδηγήθηκε στο σημείο της πλήρους εξάρτησης ακόμη και για τα πιο απλά. Τη γάζα, το βαμβάκι, τη μάσκα.

Εικόνα δεύτερη: Σε πρόσφατη (13/3) ενημέρωση της σελίδας του ΕΟΔΥ, σχετικά με τη διαχείριση προσωπικού υγείας ανά κατηγορία έκθεσης σε ασθενή με COVID-19, διαβάζουμε για την περίπτωση έκθεσης υψηλού κινδύνου: «Απομάκρυνση από την εργασία για 7 ημέρες μετά την τελευταία έκθεση. Επιστροφή στην εργασία φορώντας απλή χειρουργική μάσκα σε όλη τη διάρκεια του ωραρίου».

Στην ειδικότητά μου, ο ασθενής εξ’ ορισμού δεν φοράει μάσκα, προκειμένου να εξεταστεί. Ας αναλογιστούμε για ένα λεπτό, τι σημαίνει αυτό: Μετά από έκθεση υψηλού κινδύνου, δηλαδή στενή επαφή με επιβεβαιωμένο κρούσμα και χωρίς προστατευτικό εξοπλισμό εκατέρωθεν, ο επαγγελματίας υγείας –αν παραμένει ασυμπτωματικός- 7 ημέρες μετά θα επιστρέφει στην εργασία του. Τη στιγμή που έχουν αναφερθεί ασυμπτωματικοί φορείς για 15 ή 20 ημέρες. Αν δε εκτεθεί σε μολυσματικές αναπνευστικές εκκρίσεις φορώντας απλή χειρουργική μάσκα (και όχι υψηλής αναπνευστικής προστασίας), θεωρείται χαμηλού κινδύνου έκθεση, αυτοπαρακολουθείται και παραμένει εξαρχής στην εργασία του.

Επηρεάζεται ή όχι αυτή η σύσταση από τη χρόνια υποστελέχωση του ΕΣΥ, που ανατινάχθηκε ολοκληρωτικά τη μνημονιακή δεκαετία;

Πόσες απώλειες μπορεί να αντέξει ένα τμήμα πρώτης γραμμής σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας με 4 μόλις ειδικούς, όταν είναι γνωστό ότι στην Ιταλία τεράστιο ποσοστό (πάνω από 1.200 στα 15.000) των κρουσμάτων αφορά υγειονομικούς;

Από τα 16 επιβεβαιωμένα κρούσματα της Καστοριάς, τα 6 αφορούν εργαζόμενους του τοπικού νοσοκομείου.

Στις 3/5/18, ο μετέπειτα πρωθυπουργός έγραφε «…ο κανόνας 1 πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις θα εφαρμοσθεί. Οι προσλήψεις δεν θα γίνονται άκριτα όπως σήμερα, αλλά με συγκροτημένο σχέδιο. Είναι αδιανόητο να πλεονάζουν γιατροί & να λείπουν νοσηλευτές».

Τακτοποιήθηκε το θέμα των πλεοναζόντων γιατρών ή χρειάζεται να αφυπηρετήσουν χωρίς να αναπληρωθούν αρκετοί ακόμη για να επιτευχθεί η δημοσιονομική προσαρμογή;

Αν συνυπολογίσω τα αγχωμένα τηλεφωνήματα συνταξιοδοτημένων συναδέλφων για ενδεχόμενη επιστροφή ή την –μεταξύ σοβαρού και αστείου προς το παρόν- αυτομόρφωση εργαστηριακών συναδέλφων στην εκτίμηση του αναπνευστικού, μάλλον έχει επιτευχθεί ο στόχος της προσαρμογής. Και κανείς δε θα θέλει πια να κλέψει τη δόξα του Υπουργού.

Εικόνα τρίτη: Όποιος έχει την παραμικρή σχέση με το σύστημα υγείας το ξέρει καλά. Τις καλές –προ πανδημίας- ημέρες, για τυπικό διασωληνωμένο περιστατικό εφημερίας, είναι συχνό φαινόμενο να αναζητείται κλίνη ΜΕΘ για δύο και τρία 24ωρα.

Μέχρι τότε, ο ασθενής να φιλοξενείται σε απλό θάλαμο νοσηλείας, με φορητό αναπνευστήρα και δανεικό monitor από όποιο τμήμα έχει διαθέσιμο. Όχι σε καιρό κρίσης, πολέμου, πανδημίας αλλά μια οποιαδήποτε Τετάρτη. Ακόμη και για «απλό» weaning (κάθε ασθενής που διασωληνώνεται επειγόντως, πρέπει να μεταφερθεί σε ΜΕΘ προκειμένου να αφυπνιστεί και να αποσωληνωθεί με ασφάλεια), δύο και τρεις κλήσεις προς το κέντρο του ΕΚΑΒ για διαθέσιμη ΜΕΘ, μπορεί να μην αρκούν.

Πώς αλλιώς, όταν στην Ελλάδα είναι λειτουργικά –ασθμαίνοντας- λιγότερα από 600 κρεβάτια ΜΕΘ;

Αν αυτό εννοεί ως «θωράκιση» ο Υπουργός, έχουμε εντυπωσιακά διαφορετική αντίληψη για τον όρο. Αν ζούσαμε σε κανονικές συνθήκες, ίσως το σύστημα επιβίωνε.

Τώρα, τα μαθηματικά είναι ανατριχιαστικά.

Εικόνα τέταρτη: Σήμερα ανακοινώθηκε ότι ΝΙΜΤΣ, Παμμακάριστος και μία πτέρυγα του πρώην Λοιμωδών-«Αγ. Βαρβάρα», μαζί με το θεραπευτήριο ATTICA, υποτάσσουν τη λειτουργία τους στην ανάγκη ανάσχεσης της πανδημίας.

Και το ανακοίνωσε το ίδιο πολιτικό προσωπικό που πριν μερικά χρόνια είχε «σημαδέψει» και κλείσει ουσιαστικά το Λοιμωδών από το 2013 ως πλεονάζον, άχρηστο, κέντρο που δεν προσφέρει και πρέπει να κλείσει, και το προσωπικό του περίπου βολεμένους τεμπέληδες. Μνημείο σοβαρότητας.

Στο Μάτι έφταιγαν όσοι έχτισαν αυθαίρετα, εκτός σχεδίου και κείμενης νομοθεσίας. Καθόλου όσοι το επέτρεψαν, όσοι δεν έλεγξαν ή όσοι οριακά το ενθάρρυναν. Στη Μάνδρα έφταιγαν όσοι μπάζωσαν, ο κακός καιρός, ο απείθαρχος Έλληνας. Στις πυρκαγιές της Πάρνηθας ή της Ηλείας, έφταιγαν μόνο οι εμπρηστές, οι καταπατητές, οι ατομικές μονάδες. Καθόλου οι δασοκτονικοί νόμοι.

Το συμπέρασμα είναι ότι το κράτος δε φταίει.

Οι κραυγές για την –αυτονόητη- ατομική ευθύνη, έχουν ήδη κυριεύσει το δημόσιο λόγο και για τον έλεγχο της πανδημίας. Φταίει ή θα φταίει ο έφηβος που δεν έκατσε σπίτι, η γιαγιά που πανικόβλητη βγήκε να στοκάρει προμήθειες, ο ντελιβεράς που δε φόραγε γάντια. Όχι το κράτος. Σε βαθμό που είναι ν’ αναρωτιέται κανείς τι μας χρειάζεται αν δεν μπορεί να κάνει ούτε το στοιχειώδες: Να μας προστατέψει απ’ την ανίκητη βλακεία ή επιβουλή των λίγων –πραγματικά λίγων- που διαχρονικά υπήρχαν και υπάρχουν.

Η απαραίτητη σήμερα επιβολή μέτρων για την ταπείνωση της καμπύλης, δεν μπορεί να κρύψει τις εγκληματικές καθυστερήσεις: Μέχρι τουλάχιστον την 3^η του Μάρτη οι μπερδεμένες οδηγίες του ΕΟΔΥ για τη διερεύνηση στη διαλογή των εμπυρέτων, δεν περιελάμβαναν τη Ρώμη. Μέρα που η Ιταλία είχε ήδη 2.502 επιβεβαιωμένα κρούσματα, εκ των οποίων 2.263 ενεργά και 79 θανάτους και άρα διασπορά στην κοινότητα.

Το triage γινόταν με το χάρτη της Ιταλίας στο κινητό για να δούμε αν η περιοχή που ανέφερε ο –δυνητικά- άρρωστος ήταν στη Βόρεια ή τη Νότια Ιταλία και μόνο ο υπερβάλλων ζήλος και η ατομική πρωτοβουλία επέβαλε –ευτυχώς- την απομόνωση των ύποπτων κρουσμάτων με αυστηρότερα από τα συνιστώμενα κριτήρια. Η ιστορία των προσκυνητών των Αγ. Τόπων είναι πια ευρέως γνωστή και αποκαλυπτική.

Ο WHO σήμερα, 16/3, δια στόματος Tedros Adhanom, επιμένει: «Οι χώρες πρέπει να ελέγχουν. Δεν μπορούν να το πολεμήσουν αυτό τυφλά. Πρέπει να επιβεβαιώνουν τα κρούσματα και να τα απομονώνουν. Έτσι, το μήνυμά μου προς τους υπουργούς Υγείας σήμερα ήταν να επενδύσουν στα διαγνωστικά τεστ. Πρέπει να είναι σε θέση να ελέγχουν όλα τα ύποπτα κρούσματα. Συνιστούμε στις χώρες να επιμείνουν στον έλεγχο και να συνεχίσουν με στρατηγικές περιορισμού, διότι πιστεύουμε ότι ο ιός αυτός είναι ελεγχόμενος εάν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα».

Αν υπάρχει έστω ένα μικρό μέρος ορθολογισμού στην παραπάνω διατύπωση, ποιος μπορεί να διασφαλίσει ότι η εθνική στρατηγική θα εναρμονιστεί με το κοινό αίσθημα; Ότι δηλαδή η πολιτική της επιβεβαίωσης και απομόνωσης για κάθε πιθανό κρούσμα πρέπει να διασφαλιστεί επί μακρόν; Οι τελευταίες οδηγίες που περιορίζουν ασφυκτικά τους ελέγχους, μάλλον δείχνουν το ακριβώς αντίθετο.

Όσο οι πολιτικοί ταγοί χαριεντίζονται με το ιερατείο της χώρας, με τον Πρωθυπουργό να προσπαθεί να κάνει mind control στην Ιερά Σύνοδο με υποσυνείδητα μηνύματα στα διαγγέλματά του, χιλιάδες υγειονομικοί προετοιμάζονται να δώσουν -ή δίνουν ήδη- μια πρωτόγνωρη μάχη.

Όχι πολύ διαφορετική ποιοτικά από αυτή που δίνουν κάθε μέρα σε ένα εξαθλιωμένο σύστημα υγείας αλλά εντελώς διαφορετική σε κλίμακα. Η προετοιμασία όμως θα είναι ελλιπής αν επιτρέψουμε να κυριαρχήσει ότι φταίει μια ανώτερη δύναμη, οι πεπερασμένες δυνατότητες, ο κακός μας ο καιρός.

Στην αρχή κιόλας της μάχης, μάθαμε από τηλεοπτικά δίκτυα εθνικής εμβέλειας ότι πρέπει να μας ενδιαφέρει ο διπλανός, ο ηλικιωμένος, ο άρρωστος, που μέχρι χθες για τα ίδια κανάλια ήταν βαρίδι για το ασφαλιστικό. Μάθαμε ότι μόνο ο κεντρικός σχεδιασμός, η οργάνωση, η στράτευση σε έναν κοινό σκοπό, οι οδηγίες των ειδικών και όχι οι εξαλλοσύνες των φανατικών μπορεί να φέρουν αποτέλεσμα. Ότι, όπως δείχνουν οι άδειοι σε γενικές γραμμές δρόμοι, ο έλληνας δεν είναι φύσει απείθαρχος, ασυμπίεστος, αυτοκαταστροφικός. Ότι η διατίμηση στο ταπεινό αντισηπτικό δεν είναι μέτρο κομμουνιστικής εκτροπής. Κι ότι ίσως τελικά δε χρειάζεται άδεια του διευθυντηρίου της ΕΕ ή σοσιαλιστικός μετασχηματισμός για να παραχθούν μερικοί τόνοι από αυτό το αντισηπτικό από κατασχεμένη αλκοόλη.

Ας τα αναστοχαστούμε αυτά μετά το τέλος του γενικού συναγερμού. Που ελπίζω, αλλά δεν πιστεύω, να έρθει όσο το δυνατό πιο γρήγορα. Και -σε πείσμα των αριθμών και των άκαρδων και στυγνών στατιστικών προβλέψεων- να έρθει με τις λιγότερες δυνατές απώλειες για όλους μας.

Πηγή: antapocrisis.gr

Γιατροί και νοσηλευτές πάμε για μάχη. Αλλά θέλουμε όπλα.

Ο πρώτος νεκρός από τον ιό Covid-19 βάζει την Ελλάδα στη λίστα των χωρών που μετρούν πλέον θύματα. Η ελληνική κοινωνία θα δοκιμαστεί σκληρά. Γιατροί και νοσηλευτές, όσοι κρατούν όρθιο το Σύστημα Υγείας με λειψό μισθό, απλήρωτες υπερωρίες, εξουθενωτικές βάρδιες, αναστολή αδειών, θα είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης.

Όχι επειδή αυτή είναι η δουλειά μας. Επειδή αυτή είναι η ζωή μας.

Μπορεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας να υποβαθμίζεται και εκ των έσω να υποσκάπτεται, αλλά είναι το μόνο όπλο της χώρας στην πραγματική μάχη, στην πραγματική ασύμμετρη απειλή που την απειλεί: Την εξάπλωση ενός επιθετικού ιού που εξοντώνει την τρίτη ηλικία και τις ευπαθείς ομάδες.

Αν κάποιος ψάχνει για εθνική υπερηφάνεια ας μην την αναζητήσει στον Έβρο. Ας την ψάξει στα δημόσια νοσοκομεία.

Χωρίς εξοπλισμό, χωρίς επαρκή μέσα προστασίας, με την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας ανύπαρκτη, με τις κλίνες ΜΕΘ σε έλλειψη, με τα Επείγοντα σε κάθε εφημερία να θυμίζουν πεδίο μάχης.

Οι περιπτώσεις των νοσοκομείων της Αμαλιάδας, του ΠΓΝΠ, του Αλεξάνδρας, της Κοζάνης, δείχνουν ότι η γραμμή άμυνας του Συστήματος Υγείας είναι ευάλωτη.

Πόσο δύσκολο ήταν να έχει ήδη αποκεντρωθεί η διάγνωση των κρουσμάτων; Να μην φτάνουν οι φορείς να συνωστίζονται στα επείγοντα; Ήδη τα ιδιωτικά μικροβιολογικά κέντρα την διαθέτουν πανάκριβα για όσους έχουν να πληρώσουν.

Κάποιοι που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την πραγματική κατάσταση στο Σύστημα Υγείας, φαντάστηκαν ότι η διάγνωση ύποπτων κρουσμάτων θα γίνεται σε ιδανικές και ομαλές συνθήκες, με αποστολή δειγμάτων στο Παστέρ από πλήρως εξοπλισμένο και προστατευμένο υγειονομικό προσωπικό.

Καλωσορίσατε στην πραγματικότητα: Ομαλές συνθήκες δεν υπήρχαν στα δημόσια νοσοκομεία ούτε σε κανονικές περιόδους. Σήμερα, ούτε καν να τις ονειρευτούμε δεν μπορούμε.

Ήδη τριψήφιος αριθμός γιατρών και νοσηλευτών είναι σε καραντίνα.

Στα δημόσια νοσοκομεία, που κανείς νοσηλευτής ή γιατρός δεν τολμά να αρρωστήσει από απλή γρίπη ή κρυολόγημα γιατί ξέρει ότι η βάρδιά του θα πρέπει να καλυφθεί από συνάδελφο που θα εξοντωθεί με δύο βάρδιες στο εικοσιτετράωρο ή με ένα ρεπό την εβδομάδα.

Σε αυτά τα δημόσια νοσοκομεία, εκατό γιατροί ή νοσηλευτές σε καραντίνα, είναι ήδη τρομακτικός αριθμός, στη φάση τουλάχιστον που βρίσκεται η επιδημία.

Πάμε σε μάχη, αλλά δεν έχουμε όπλα.

Όσο για τους κυβερνώντες; Είναι οι υπεύθυνοι, ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, για το χάλι στο οποίο έφεραν τη δημόσια υγεία. Σήμερα μπορεί να τρέχουν και να μην φτάνουν, αλλά οι ελλείψεις τόσο σε προσωπικό όσο και σε εξοπλισμό είναι τρομακτικές.

Οι υπουργοί και κυβερνώντες, ήταν αυτοί που ονειρεύονταν ΣΔΙΤ και είσοδο των ιδιωτικών συμφερόντων στα δημόσια νοσοκομεία. Σήμερα βλέπουμε ότι ο ιδιωτικός τομέας στην υγεία θέλει αποκλειστικά να εξασφαλίζει κέρδη από το δημόσιο και την τσέπη των ασθενών. Στη μάχη ενάντια στον ιό, πού ακριβώς βρίσκονται οι ακριβοπληρωμένες ιδιωτικές κλινικές;

Θα αλλάξουν σχέδιο και προτεραιότητες στο Υπουργείο Υγείας;

Ή μετά την κρίση, θα επανέλθουν στη γνωστή τακτική, να απαξιώνουν τα δημόσια νοσοκομεία, να τα αδειάζουν από προσωπικό και εξοπλισμό, να σπρώχνουν τον κόσμο στον ιδιωτικό τομέα;

Όσοι φαντασιώνονταν ότι πολεμούσαν τους εισβολείς πριν από μία βδομάδα στα σύνορα, ας προσγειωθούν στην πραγματικότητα: Η πραγματική εισβολή ήταν η διάλυση του δημόσιου νοσοκομείου και η υποβάθμιση για γιατρούς και νοσηλευτές. Οι ευθύνες είναι βαριές και δεν μπορούμε να τις παραγράψουμε.

Έτσι κι αλλιώς, τη μάχη θα τη δώσουμε.

Καλή δύναμη.

Βιβή Κουτσιούμπα, νοσηλεύτρια.

Βιβή Κουτσιούμπα

Νοσηλεύτρια στο Κωνσταντοπούλειο Νοσοκομείο Νέας Ιωνίας «Αγία Όλγα»

 Πηγή: Antapocrisis.gr