Της Χρύσας Μπαχά
Ο επίμονος ήχος δεν θα σταματούσε μέχρι να σηκωθεί από το κρεβάτι του… Αυτό και έκανε όσο και αν δεν το επιθυμούσε. Άλλωστε το φως της ημέρας είχε εισβάλει παντού.
Πλύθηκε, ντύθηκε και πήγε στην κουζίνα. Πάνω στον πάγκο που χώριζε το δωμάτιο στα δύο, σε μια μικρή αλλά λειτουργική κουζίνα και στο δωμάτιο εργασίας-αναψυχής, τον περίμενε έτοιμο το πρωινό του -κάτι σαν καφές αλλά όχι ακριβώς, ποτέ δεν κατάλαβε τι ήταν, και το κουτάκι με τα χάπια.
Το άνοιξε, έβαλε στο στόμα του δύο από αυτά και ήπιε μια γουλιά από το ρόφημά του. Πήρε άλλα δύο τα έβαλε στο στόμα του και τα κατάπιε με τη συνοδεία άλλης μιας γουλιάς.
Δεν χρειάστηκαν παρά λίγα δευτερόλεπτα και να το γνώριμο
μήνυμα “Καλημέρα Βασίλη, το Σύστημα ενεργοποιήθηκε”.
Τώρα μπορούσε να συνεχίσει την ημέρα του με όλα τα κομφόρ και φυσικά με ασφάλεια, καθώς τα χάπια τον προστάτευαν από όλους εκείνους τους ιούς, βακτήρια, ασθένειες και άλλα επικίνδυνα και θανατηφόρα που κυκλοφορούσαν, αλλά το κυριότερο, θα είχε ενεργές όλες τις υπηρεσίες μέχρι την ώρα του ύπνου.
Κάπου στα μισά του πρωινού του ροφήματος, πρόσεξε το πάνελ του ψυγείου που αναβόσβηνε. Πλησίασε για να δει τι πρόβλημα υπήρχε.
Εκεί ήταν καταγεγραμμένα τα τρόφιμα που έλειπαν. Στο τέλος της ημέρας, όπως κάθε Κυριακή, θα πήγαιναν αυτόματα στην Υπηρεσία Τροφοδοσίας για να του αποσταλούν με τον ρομποτοδιανομέα την επόμενη μέρα, πάντα πρωινές ώρες.
Τρία από τα είδη αναβόσβηναν με πορτοκαλί γράμματα, η συνθετική χοιρινή μπριζόλα μεσαίας διάστασης, τα τρία συνθετικά πορτοκάλια που το καθένα από αυτά εγγυούταν ακριβώς ένα ποτήρι βιολογικού χυμού και ας είχαν μέγεθος μικρού μανταρινιού, και το ένα ανθρακούχο ρόφημα που είχε δικαίωμα την εβδομάδα, γιατί παραπάνω ανθρακούχα σήμαινε και επιπλέον χρέωση Μονάδων στην ασφαλιστική του κάλυψη.
Στο τέλος του πάνελ, με κόκκινα γράμματα, αναβόσβηνε το μήνυμα “Υπολείπονται 10 Μονάδες. Αφαιρέστε κάποιο από τα προτεινόμενα είδη.”
Χωρίς δεύτερη σκέψη πάτησε τα πορτοκάλια.
Πήρε το ρόφημά του και πήγε στο τραπέζι-γραφείο για να κοιτάξει λίγο τα νέα της ημέρας που προβάλλονταν στην ενσωματωμένη στον τοίχο οθόνη, ακριβώς απέναντί του.
Αρκετά και περιεκτικά περνούσαν όλα τα βασικά θέματα, νέες οδηγίες, νέες αλλαγές στο Σύστημα, και όπως πάντα, κάπου προς το τέλος, και κάποια είδηση, αρνητική πάντα, για τους “άλλους” –απαγορευόταν οποιοσδήποτε άλλος χαρακτηρισμός.
Δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιο λόγο οι ¨άλλοι¨ το έκαναν αυτό. Αφού μπορούσαν να καταγραφούν στο Σύστημα και να έχουν τα πάντα, όπως όλοι τους.
Η μη καταγραφή τους μόνο προβλήματα δημιουργούσε. Σύμφωνα με την Ενιαία Κυβέρνηση Ευρασίας, Μέλος της Συγκυβέρνησης Πλανήτη, δεν είχαν καμία παροχή και ζούσαν σε άθλιες συνθήκες σε κάτι απομακρυσμένες εγκαταλελειμμένες περιοχές του πλανήτη.
Βέβαια, ο φίλος του ο Λευτέρης που δούλευε στην Υπηρεσία Αρχείων, του έλεγε –πάντα εμπιστευτικά- πως οι εικόνες από τους δορυφόρους κατέγραφαν σε εκείνες τις περιοχές αύξηση πληθυσμού, εγκαταστάσεις παραγωγής ρεύματος και άντλησης νερού, καλλιέργειες, κόσμο να κινείται σε δρόμους, παιδιά να παίζουν σε χωράφια, σχολεία, μέχρι και ιατρικές εγκαταστάσεις. Πρωτόγονα πράγματα με λίγα λόγια.
Για πολύ καιρό θεωρούσε πως του λέει σαχλαμάρες, ακόμα και για τη θέση εργασίας του. Όμως… όποιος λέει τέτοια πράγματα δεν μένει για πολύ στο Σύστημα και ο Λευτέρης ήταν ακόμα εκεί. Και όποτε ήθελε να του πει τέτοια πράγματα του ανακοίνωνε ¨Σε καλώ σε 10 λεπτά¨ –και έτσι και έκανε, τονίζοντας κάθε φορά πως ¨Τώρα η σύνδεση είναι καθαρή¨.
Μπορεί βέβαια ο Λευτέρης να ήταν απλά ένας ψυχικά ασθενής που το Σύστημα τον ανεχόταν γιατί είχε κάτι να προσφέρει, και αυτό ήταν το πιο πιθανό γιατί στα νέα της ημέρας έβλεπε πάντα το αντίθετο. Οι ¨άλλοι¨ ζούσαν σε ετοιμόρροπα σπίτια, ρακένδυτοι και πεινασμένοι, τους θέριζαν οι ασθένειες και οι καιρικές συνθήκες –συνέπεια της κλιματικής αλλαγής… και άλλα τέτοια άσχημα που δεν ήθελε να τα δει ούτε στον ύπνο του.
Καμιά φορά, αναφέρονταν και στις βασικές ενημερώσεις π.χ. για την επιτυχή επιδιόρθωση κάποιας βλάβης σε κάποια εξωτερική μονάδα, που λόγω της φύσης της βλάβης και της τοποθεσίας της μονάδας δεν μπορούσε να επιδιορθωθεί εξ αποστάσεως οπότε το Σύστημα χρησιμοποιούσε κάποιους από τους “άλλους” που ζητούσαν πάντα ως αντάλλαγμα κάποια συγκεκριμένα υλικά για την παραγωγή τροφίμων και φαρμάκων (σύμφωνα με τον Λευτέρη γιατί ο ίδιος δεν είχε ιδέα σε τι χρησίμευαν αυτές οι ουσίες). Αυτά τα νέα κατέληγαν πάντα στο πρόβλημα που προκαλούν οι ¨άλλοι¨ στο Σύστημα, εις βάρος φυσικά όλων, και στην τεράστια επιτυχία του Συστήματος σε ακόμα ένα πρόβλημα.
Ξαφνικά η ροή των ειδήσεων διεκόπη και τη θέση τους πήρε ένα γιγαντιαίο ρολόι. Σε δέκα λεπτά έπιανε δουλειά.
Έμεινε εκεί, να κοιτά την αντίστροφη μέτρηση και όταν έδειξε 5 δευτερόλεπτα, πέρασε το χέρι του πάνω από τον σαρωτή που ήταν ενσωματωμένος στο τραπέζι-γραφείο.
Τίποτα!
Ξαναπέρασε το χέρι του…
Τίποτα!
Τινάχτηκε σαν ελατήριο και έτρεξε προς το ντουλάπι να πάρει τον καθαριστή για ευαίσθητες επιφάνειες, πανάκι από νανοΐνες της μιας χρήσης, ειδικά αποστειρωμένο.
Σκούπισε το σαρωτή και ξαναπέρασε το χέρι του από πάνω. Ένας κουδουνιστός ήχος τον ενημέρωσε πως μπήκε στο Σύστημα εργασίας του ενώ η οθόνη χωρίστηκε στα δύο, αριστερά τα στοιχεία και δεξιά η πλατφόρμα καταχώρισής τους.
Στο κέντρο ακριβώς είχε βγει ένα μήνυμα, προς κακή του τύχη, “Καθυστέρηση έναρξης εργασίας κατά 12 δευτερόλεπτα – Ποινή 27 Μονάδες”.
Στρώθηκε αμέσως στη δουλειά χωρίς δεύτερη σκέψη. Καταχωρούσε και καταχωρούσε…
Τώρα βέβαια, πριν λίγες μέρες, υπήρξε μια ανακοίνωση πως ετοίμαζαν μια νέα εφαρμογή που θα έκανε αυτόματα την καταχώρηση, οπότε ο Βασίλης -και ο κάθε Βασίλης- θα ήταν περιττός, αλλά ήλπιζε πως η αλλαγή δεν θα σήμαινε και τερματισμό της σύμβασής του.
Άλλωστε, δεν δούλευε όπου κι όπου. Ήταν υπάλληλος σε μια από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές του πλανήτη. Ειδικά εδώ στην περιοχή είχε τα πρωτεία σε πολλούς τομείς, κυρίως στη διαχείριση ακινήτων ήταν το Νο1 και εκείνος είχε μεταπτυχιακό... που αλλού... στη διαχείριση ακινήτων.
Ήταν πολύ τυχερός, καθώς είχε μπει κατευθείαν σε αυτήν την εταιρία και μάλιστα στην 3η βαθμίδα. Οι εργαζόμενοι 3ης βαθμίδας και άνω, χαίρονταν τις ανέσεις των μοντέρνων κτιριακών εγκαταστάσεων διαμονής της αντίστοιχης βαθμίδας.
Ήξερε με σιγουριά πως δεν θα μπορούσε να μένει σε ένα τέτοιο διαμέρισμα αν εργαζόταν αλλού.
Το βασικότερο πλεονέκτημα από τα χαμηλότερης κατηγορίας διαμερίσματα ήταν το σύστημα εξαερισμού, τελευταίας τεχνολογίας, τόσο καλό που δεν χρειαζόταν να ανοίγεις παράθυρο –άλλωστε σε αυτού του τύπου διαμερίσματα και να ήθελες δεν άνοιγαν.
Με αισθητήρες και φωνητική ενεργοποίηση, αυτοματισμούς, εξαιρετικό σύστημα παραλαβής –στα κατώτερης βαθμίδας διαμερίσματα συχνά υπήρχαν θέματα με καθυστερήσεις βασικών ειδών και πέντε και δέκα μέρες-, σύστημα ασφαλείας τελευταίας τεχνολογίας και άλλα τέτοια εξαιρετικά, με το ελάχιστο ενεργειακό κόστος άρα και μικρότερη χρέωση Μονάδων.
Στόχος του Βασίλη ήταν κάποτε να φτάσει στις ακόμα μεγαλύτερες βαθμίδες, μόνο λίγοι έφταναν ως εκεί, που τα διαμερίσματα ήταν έως και 5πλάσια σε έκταση από αυτό και ενεργειακά ανεξάρτητα, δηλαδή μηδενική επιβάρυνση Μονάδων στην κατανάλωση ενέργειας.
Η μάχη κατά της κλιματικής αλλαγής είχε σύμμαχο την τεχνολογία και σύμφωνα με τους επιστήμονες ακόμα δεν την είχαν κερδίσει, αλλά υπομονή, λίγο λίγο γίνονται αυτά… Λίγο, λίγο θα τα κατάφερνε και εκείνος.
Πριν από πολύ καιρό είχε γίνει μια παράνομη διείσδυση στο Σύστημα από τους ¨άλλους¨ και στις οθόνες όλων μα όλων είχε εμφανιστεί ένας δήθεν επιστήμονας που έλεγε πως αυτές οι αλλαγές στο κλίμα είναι φυσιολογικές και άλλα τέτοια παλαβά.
Ευτυχώς, η Υπηρεσία Ασφαλείας διόρθωσε γρήγορα το σφάλμα και επανέφερε τη φυσιολογική ροή της ενημέρωσης. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο, αλλά το Σύστημα ήξερε πως να τους προστατεύσει από τέτοιες βλαπτικές ενέργειες.
Η ώρα περνούσε και ο όγκος της εργασίας που έπρεπε να ολοκληρώσει σήμερα όλο και μειωνόταν, όπως και οι δηλωμένες ώρες εργασίας του. Μετά βέβαια από το μεσημεριανό διάλειμμα για γεύμα, είχε πάντα την αίσθηση πως ο χρόνος κυλάει πιο αργά και σήμερα, όπως το υπολόγιζε, μάλλον θα χρειαζόταν μία, μιάμιση ώρα επιπλέον –φυσικά αυτό ήταν δικό του πρόβλημα και όχι της εταιρίας. Η δουλειά έπρεπε να βγει αν δεν ήθελε να έχει ποινή, το αν θα το έκανε ξοδεύοντας και μία, μιάμιση ώρα από τον ελεύθερο χρόνο του ήταν δική του επιλογή.
Το ρολόι στην πάνω δεξιά μεριά της οθόνης άρχισε να αναβοσβήνει. Δέκα δευτερόλεπτα μέχρι τη λήξη του ωραρίου και τα δάχτυλά του είχαν κάνει φτερά πάνω στην επιφάνεια εργασίας, στο σημείο που φωσφόριζαν οι αριθμοί.
¨Λήξη ωραρίου¨ αναβόσβηνε στην πάνω δεξιά μεριά της οθόνης, δεν είχε τελειώσει ακόμα τη δουλειά. ¨Έχετε εισερχόμενη κλήση¨ ακούστηκε ταυτόχρονα από τα μικροσκοπικά ηχεία που ήταν διάσπαρτα στο διαμέρισμα –μαζί με τις κάμερες.
Καθώς το δεξί χέρι ήταν απασχολημένο με την καταχώρηση, πέρασε πάνω από το σκάνερ το αριστερό.
- Έλα Λευτέρη, δεν έχω τελειώσει ακόμα… είπε και με μια γρήγορη κίνηση έσπευσε να κλείσει το παραθυράκι με τη φάτσα του φίλου του.
¨Διαπιστώθηκε μείωση αποδοτικότητας για 7 δευτερόλεπτα –ποινή 9 Μονάδες¨ εμφανίστηκε στιγμιαία στην πάνω δεξιά μεριά της οθόνης.
- Δεν ξέχασες το σημερινό μας ραντεβού… ακούστηκε η φωνή του Λευτέρη.
- Όχι, όχι, δώσε μου καμιά ώρα ακόμα για να τελειώσω. Θα σε καλέσω εγώ.
- Οκ…
Και η γραμμή έκλεισε, τα δάχτυλα πετούσαν.
Τελικά χρειάστηκε 48 λεπτά και 39 δευτερόλεπτα από τον ελεύθερο χρόνο του για να ολοκληρώσει την εργασία της ημέρας. Πήρε μια ανάσα, τέντωσε την πλάτη και τα χέρια του προς τα πάνω και πήγε στο ψυγείο να πάρει το ανθρακούχο ποτό του, ενώ έδινε φωνητική εντολή στο Σύστημα να καλέσει τον Λευτέρη.
- Έλα, τι έγινε; Τελείωσες;
- Ναι, όλα καλά με κάτι μικροποινούλες.
- Που θα πάμε; ρώτησε ο Λευτέρης που τώρα η μορφή του γέμιζε την οθόνη στον τοίχο.
- Τι θα έλεγες για το Έμιρατ;
- Καλή ιδέα, συμφώνησε ο φίλος του και ταυτόχρονα πέρασαν τους καρπούς τους από το σκάνερ λέγοντας ¨Σύνδεση με ΄Εμιρατ 092¨.
Ο φωτισμός στα διαμερίσματά τους χαμήλωσε ενώ στις οθόνες τους το τραπέζι εργασίας έγινε μαύρο και πίσω τους εμφανίστηκαν οι μορφές άλλων θαμώνων. Από τα ηχεία ακούστηκε η ηλέκτρο-ροκ μουσική και η βαβούρα από τις ομιλίες.
- Γεμάτο είναι σήμερα, είπε ο Βασίλης και άρχισαν με τα νέα της ημέρας για να ακολουθήσει ο σχολιασμός κάποιων θεμάτων της επικαιρότητας, κυρίως το νέο λουκ μιας τραγουδίστριας παγκοσμίου φήμης και η αναβάθμιση της εφαρμογής της Υπηρεσίας Υγείας –συμπεριλαμβανομένης της μείωσης των χαπιών από τέσσερα σε τρία μετά από την επιτυχή ενσωμάτωσή των δύο από αυτά.
Τα ανθρακούχα ποτά τους είχαν σχεδόν τελειώσει όταν ο Λευτέρης έσκυψε προς το μέρος του και είπε συνωμοτικά:
- Σε καλώ εγώ…
Πριν προλάβει ο Βασίλης να αντιδράσει, χάθηκε από την οθόνη αφήνοντάς τον μόνο με τους ήχους του Έμιρατ.
¨΄Εχετε εισερχόμενη κλήση¨ ακούστηκε από τα ηχεία και πέρασε
το χέρι του πάνω από το σκάνερ.
- Έλα, τι έγινε;
- Έπρεπε να αλλάξω σε καθαρή σύνδεση, θέλω να σου πω κάτι σημαντικό… απάντησε ο Λευτέρης με ύφος φανερά σοβαρό και προβληματισμένο.
- Δεν αντέχω άλλο… πρόσθεσε.
- Πρόβλημα με τη δουλειά;
- Πρόβλημα με όλα… Φεύγω από το…
Τα φώτα έσβησαν και ενεργοποιήθηκαν τα φώτα ασφαλείας, η οθόνη σκοτείνιασε, ο ήχος του Λευτέρη και του Έμιρατ χάθηκαν...
¨ Η Υπηρεσία Προστασίας του Κλίματος και του Πλανήτη σας ενημερώνει πως έληξε το όριο της ημερήσιας κατανάλωσης ενέργειας. Μην ξεχάσετε αύριο την δήλωσή σας στην Υπηρεσία Υγείας με τη λήψη των απαραίτητων προστατευτικών χαπιών για την εκ νέου ανανέωσή της. Η προστασία της Υγείας σας και του Πλανήτη είναι πάνω από όλα! Καλό βράδυ, Βασίλη”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου