Κορονοϊστορία 3 – True story

Της Χρύσας Μπαχά

 

Ο κ. Δημήτρης, 92 ετών έχει ένα μόνο πρόβλημα υγείας... τα γηρατειά. Όποτε μιλούσαμε -έχουμε να μιλήσουμε περίπου 2 βδομάδες- μου έλεγε είμαι ήδη στο δρόμο για τον άλλο κόσμο και ο μεγάλος του καημός, η απώλεια της όρασής του, η κόπωση λόγω ηλικίας και η δυσκολία κίνησης. 

 

Τετραπέρατος, σοφός, μορφωμένος, άξιος επιχειρηματίας και επιστήμονας, μνήμη απίστευτη και καθαρή ομιλία, πάντα έτοιμος να σε συμβουλέψει και να σου πει ιστορίες από συναντήσεις του με διάφορες προσωπικότητες (ειδικά όταν αυτές οι προσωπικότητες ήταν ακόμα εκτός κέντρων εξουσίας-μάλιστα σε κάποιον από αυτούς τους "εξόριστους" στο Παρίσι είχε αγοράσει και παπούτσια και το μετάνιωσε όταν είδε τι επιταγή του έστελναν από Ελλάδα), για τον πόλεμο, για τις νεανικές του περιπέτειες και τη μάχη του με τη φτώχεια... πάντα καταλήγοντας σε κάποιο απόφθεγμα, στα λόγια κάποιου αρχαίου φιλόσοφου, μια παροιμία...

 

Ο κ. Δημήτρης, κάποια στιγμή στην Π.Κ. εποχή, είδε πως κάτι δεν πήγαινε καλά με την πίεσή του, άρχισε λοιπόν να αλλάζει τη διατροφή του (ήδη λιτή και πολύ συγκεκριμένη), ενώ όταν του είπα για γιατρό μήπως χρειάζεται κάποιο χάπι το αρνήθηκε κατηγορηματικά. Βέβαια έκανε εξετάσεις αίματος για να δει αν είναι όλα εντάξει. Αλλά μόνο αυτό. Δεν τους εμπιστεύεται τους γιατρούς, μόνο φάρμακα ξέρουν να σε φορτώνουν, όπως λέει.

 

Τελικά αποδείχθηκε πως δεν έφταιγε η διατροφή ή κάτι άλλο στις συνήθειές του, αλλά πως η κυρία που τον πρόσεχε τον "πότιζε" χάπια για να κοιμάται συνέχεια.

 

Η ¨κυρία¨ φυσικά άλλαξε και ο κ. Δημήτρης συνέχισε την καθημερινότητά του -πάντα παρών στην επιχείρηση που έχτισε και τώρα έχουν τα παιδιά του- μέχρι που ήρθε ο κορονοϊός.

Δεν εμβολιάστηκε, γιατί δεν φοβήθηκε. Άλλωστε στην ηλικία του ο δρόμος είναι ένας...δικά του λόγια. 

 

Έτσι λοιπόν τις τελευταίες 2 περίπου εβδομάδες δεν μιλήσαμε γιατί νοσεί από κορονοϊό -τον κούραζε η ομιλία. Μαθαίνω όμως τα νέα του από την καινούρια κυρία που τον προσέχει και ο 92χρονος αγαπημένος μου κ. Δημήτρης είναι όλο και καλύτερα. Το ίδιο και η υπόλοιπη οικογένειά του που επίσης νόσησαν. Σήμερα μάλιστα έμαθα πως άρχισε και να σηκώνεται. Ακόμα δεν έχει ανακτήσει όλες του τις δυνάμεις, αλλά είναι πολύ καλύτερα. 

 

Όταν ο κ. Δημήτρης φύγει από αυτόν τον κόσμο θα είναι από γηρατειά και όχι από κορονοϊό και σίγουρα θα φύγει χωρίς φόβο στην ψυχή του.

 

Όλοι οι υπόλοιποι μπορούμε φυσικά να ζούμε στον τρόμο ακόμα και αν δεν έχουμε τα χρόνια του, στον τρόμο του θανάτου ακόμα και αν δεν είμαστε σε αυτό "Το 95.3% είχε υποκείμενο νόσημα ή/και ηλικία 70 ετών και άνω". 

 

Περιμένω να μιλήσω ξανά μαζί του, να ακούσω μερικές ακόμα ιστορίες του και αν δεν προλάβουμε να μιλήσουμε ξανά γιατί μπορεί ο βαρκάρης να με προλάβει -αυτός ο ίδιος που θα μας μεταφέρει όλους κάποια στιγμή- δεν θα στεναχωρηθώ γιατί θα ξέρω πως ο κ. Δημήτρης θα τον κεράσει 12 ελιές και 1 παξιμάδι για πρωινό, καθώς θα ανταλλάσσουν τις ιστορίες τους.